เห็นกระแสส่วนหนึ่งในโลกไซเบอร์กำลังเริ่มแบ่งความเห็นเป็นฝ่าย ว่าการมาบอก “รักแม่” กันในเฟสบุ๊ค ในบล็อก ในอะไรเนี่ย ถ้าแม่ไมได้มาเล่นด้วย เอ็งจะมาบอกทำไม บอกไปแล้วแม่เอ็งจะรู้มั๊ยยยย อะไรประมาณนั้น

สองปีก่อนเคยทำบล็อกถึง MM อันเป็นที่รักของเรา ปีนี้ก็จะขอทำอีกครั้งโดยไม่สนใจว่าใครจะคิดว่าอย่างไร เพราะเราไม่ได้อยากให้ MM เห็นอยู่แล้ว (เขิน…อิอิ)

MM ของ PP เป็นสิ่งมีชีวิตที่โลว์เทคอย่างมาก มือถือสมาทโฟนใช้ไม่ได้ เข้าเน็ทไม่ค่อยจะเป็น จึงทำให้ PP เอาเรื่องที่น่ารัก ๆ ของ MM มาเผาได้อย่างสบายใจไร้กังวล

ปีนี้ PP อายุ 30 แล้ว เคยได้บอกว่าสำหรับเราเมื่อก่อน วัย 30 คงเป็นช่วงเวลาปีศาจที่ทำให้รู้สึกว่าเราแก่ และใกล้จะขึ้นคาน ไร้คนต้องการในอีกไม่ช้า

แต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่า วัย 30 นั้นกลับเป็นวัยที่เราได้เกิดใหม่อีกครั้ง
แม้เราจะอยู่ในโลกใบเดิม แต่เราเปลี่ยนเป็นอีกคนไปแล้ว

จากคนที่เคยต้องพึ่งพา MM

ทำให้ MM เดือดร้อน คอยห่วง เป็นกังวล

ทำให้ MM เสียใจ กลุ้มใจ และอีกสารพัดอย่าง

แต่ตอนนี้เราเปลี่ยนไปเป็นคนที่สามารถดูแล MM ได้

ทำให้ MM ภูมิใจ มีความสุขได้

สิ่งเดียวที่ไม่เคยเปลี่ยนคือ MM ยังคงเป็นแม่ของ PP และ PP ก็ยังเป็นลูกของ MM และจะเป็นตลอดไป

นึกย้อนกลับไป ไม่อยากจะบอกลยว่า MM ทำให้ชีวิตของ PP ลำบากไม่น้อยกับการปรับตัว

MM เป็นสิ่งมีชีวิตเพศหญิงที่ มีเหตุผล ไม่ใช้อารมณ์…
MM ไม่พูดคำหยาบ ไม่พูดลับหลังคนอื่นในแง่ร้าย ไม่จู้จี้ ไม่บังคับให้คนอื่นทำตามใจตัวเอง

MM ไม่ค่อยสนใจของหรูหรา แบรนด์เนม

MM มีรองเท้าไม่กี่คู่ กระเป๋าสองสามใบ และใช้จนพังก่อนจะเปลี่ยน

MM ชอบดูบอลเป็นชีวิตจิตใจ (!!!)

เนื่องจาก MM เป็นสิ่งมีชีวิตเพศหญิงคนเดียวที่ PP ใกล้ชิดในช่วงเวลา 19 ปี ของช่วงเริ่มต้นชีวิต ทำให้ PP ต้องปรับตัวอย่างไม่น้อยกับสิ่งมีชีวิตเพศหญิงในโลกภายนอกบางส่วน แต่นั่นก็ทำให้ PP รู้สึกตัวเองว่า “เออ ตูนี่เกิดมาโชคดีจริง ๆ ที่ได้ MM เป็นแม่….” (และรู้สึกว่าสิ่งมีชีวิตเพศหญิงที่มีลักษณะเหมือน MM ข้อใดข้อหนึ่งหรือหลายข้อ จะเป็นคนที่น่าคบหา)

PP เคยงอน MM หลายรอบเลยล่ะ (ก็เป็นลูกคนกลางเนอะ เรียกร้องความสนใจ)
มีครั้งหนึ่งที่ PP เคยหนีออกจากบ้าน (เพราะมีน้องแล้วไง แล้ววัน ๆ MM ก็เอาแต่สนใจน้อง)

หนีออกจากบ้านไปไกล….

ประมาณ2 ป้ายรถเมล์

นั่งรอจนตกค่ำ ก็ร้องไห้กลับบ้านมาหา MM แล้วบอกว่า ทำไมไม่ออกมาตามหาล่ะ

MM บอกว่า “ก็ทำดีที่สุดแล้ว ถ้าไม่พอใจก็ไปหาแม่คนอื่น”

นั่งคิดแล้วก็ขำในความเกรียนแต่เด็กของตัวเอง (ปาดน้ำตา)

และอีกหลายรอบ ทุกครั้ง PP ล้วนแต่เป็นฝ่ายน้ำตาแตกมาง้อ MM ทุกรอบ (แล้วแกจะงอนไปทำไม….)

PP ไม่อยากไปอยู่คอนโด ไม่อยากไปอยู่ที่อื่น เพราะที่บ้านมี MM อยู่
MM ทำให้ทุกวันในชีวิตมีเป้าหมาย

MM ทำให้ชีวิตมีสถานที่ ๆ เรียกว่าบ้านให้กลับ

แม้ว่าจะมีอะไรเลวร้าย หรือคนทั้งโลกหันหลังให้ แต่ PP รู้ว่า MM จะยังอยู่กับ PP เสมอ

ดังนั้น PP ไม่ต้องกลัวอะไร

แต่ PP กลัวที่สุดคือ MM จะไม่สามารถอยู่กับ PP ได้ตลอดไป

เฮ้อ แต่มันยังมาไม่ถึง อย่าไปคิดถึงให้ไม่สบายใจ ทำวันนี้และวันต่อไป ๆ ให้ดีก็พอ

ปีนี้ของขวัญวันแม่คิดไม่ออก
สุดท้ายก็ได้คำตอบจาก MM (ที่เราคิดไม่ถึง)
แต่ PP ก็อยากให้อะไรที่จับต้องได้ เพื่อให้ MM ได้นึกถึง PP ยามได้เห็นหรือจับต้องบ้าง
ตอนนี้ให้ได้เท่านี้ แต่ครั้งหน้า และครั้งต่อไป ๆ MM ต้องกรีดร้องแน่นอน (555)

สุดท้ายนี้ ก่อนที่จะรอให้ถึงเที่ยงคืนเพื่อไปหา MM ในวันที่ 12 สิงหาคม เป๊ะ (วันไหนก็ให้ได้ แต่มีสักวันที่ฤกษ์ก็ดีไม่ใช่รึ)

MM แทบไม่เคยบอกหรือพูดคำว่า “รัก” กับ PP เลย
แต่ทุกสิ่งที่ MM ทำ… บอกให้ PP รู้โดยไม่ต้องแปลความหมายใด ๆ

ดังนั้น PP ก็จะไม่บอกคำว่า “รัก” กับ MM เหมือนกัน

เพราะว่าทุกสิ่งที่ทำไป MM คงเข้าใจได้เป็นอย่างดี…

Update : MM เปิดของขวัญแล้ว ยิ้มไม่หุบเลย 😀